سروده حاج اقا ثرائی استاد دانشگاه درهمدردی با زلزله زدگان  کرمانشاه

جدال سرما ودخترک یتیم:

نشسته بود روی زمین هی به خود می پیچید سرما رهاش نمی کرد دست وپاهاش را می دید.

چنبره دورش میزد بچه عقب می کشید می شد جنگ با مرگو توچشم دخترک دید.

روپاهاش چندتا اجر پشت سرش به دیورا دیواری که ممکنه یه دفعه بشه هوار

دست وپاهاش می لرزید انگارازدنیا سره دختری که مدتی گرسنه وبی شیره

باد به دستاش می خوردسرما همراهی می کرداستخوناش کوفته بود پرشده بوده ازدرد

باباش زیراواربود مامان تواشپزخونه اشپزخونه کجا بود اینجا همش اواره

به جزیه تلی ازخاک چیزی سرجاش نبود توی یه لحظه انگار خونه ها غیب شده بود

انگاری که باد می خواست اون اسمونی بشه اماده بود مثل سنگ با سنگ بره توشیشه

دخترالتماس می کردباد رهاش نمی کرد باسوزسرمای خود به دخترحمله می کرد

دختر می افتاد ازپا با دوهزارغم ودردهیشکی به هیشکی نبود به جزباد وخاک سرد

سرما هم کمک می کرد دخترازپادربیاد دخترانگارامید داشت شاید سرما سربیاد

سرما اونا بغل کرد دخترک التماس کرد رحم ومروت نداشت بدن یکباره شد سرد

با صورت به زمین خورد مثل یه برگ لرزون ازسرما غش کرده بودگنجشکک بی زبون

اما یه کم صبرکنید دخترکمی تکون خورد باد وسرما راانگار یه دستی با خودش برد

یه پیرمرد گریون ازشرق ایران زمین اومده بود به مغرب بلندش کرد ازمین

اون پیرمرد فقیر پتو وچادرنداشت کت دامادی اش را به روی بچه انداخت

دختربا چشم پرخون به پیرمرد نگاه کرد با صوت کودکانه مامانش را صدازد

مامان به روی زمین غلتید ونزدیک شد دخترسروبالا کرد شناخت مادرخود

دستش تودست اون مردهنوزجامونده بود اون پیرمرد ازسرما رو زمین افتاده بود

دستش جدا نمی شد ازدست اون مهربون انگار پیرمرد می گفت نروپیش من بمون

نیروی امداد اومد دخترک را با خود برد دستش را گرفت وگفت:بابای دخترک مرد